3-اسم اشاره و آن اسمي است كه به سبب آن به چيزي اشاره مي شود و جهت معرفه بودنش مشار اليه است و آنها عبارت است از :
ذا براي مفرد مذكر واگر مشار اليه نزديك باشد هذا و اگر متوسط باشد ذاك و اگر دور باشد ذالك گفته مي شود .
ذان و ذين براي تثنيه مذكر ، الف نون و ياء نون كه علامت تثنيه است به ذا ملحق شده و الف ذا براي التقاء ساكنين ساقط گرديد و هذان براي نزديك و ذانك براي متوسط ودور است و در تثنيه لام آورده نمي شود ، چنانچه هاء با لام در هيچ مورد از اسم اشاره آورده نمي شود .
ذي وذه و تي ته وتا براي مفرد مؤنث و براي نزديك بر سر يكي از آنها ها مي آورند و هذي هذه هتي هته هتا گفته مي شود و براي متوسط و دور تيك و تلك گفته شده و با سه صيغه ديگر لام و كاف ديده نشده .
تان تين براي تثنيه مؤنث ، هاتان هاتين براي نزديك اولئك براي دور است .
هنا ههنا براي اشاره به مكان نزديك و هناك و ههناك براي مكان متوسط و هنالك براي دور است .
و اينها كه براي نزديك و متوسط و دور گاهي روي نظرهائي به جاي يكديگر استعمال مي شود .
و مشار اليه يا حسي است يا عقلي و عقلي دوري و نزديكي مكاني ندارد و استعمال هر يك از اسماء اشاره در مشار اليه عقلي روي جهت معنوي است كه در علم معاني و كتابها ي تفسير مذكور است .
و كاف در اسم اشاره حرف خطاب است ، بر خلاف كاف ضمير كه اسم است ، لكن مانند كاف ضمير به اعتبار مخاطب مفرد وتثنيه و جمع و مذكر و مؤنث مي آيد .