16-هدّ ، اين فعل در مقام مدح يا تعجب گفته مي شود ف لكن مدح يا تعجب از شدت و قوّت و چابكي چيزي يا كسي ، نقل است كه ابولهب به اصحاب پيغمبر (ص) مي گفت : لهدّ ما سحركم صاحبكم : چه سخت جادو كرده شما را صاحبتان و لهدّ هذا الامر : چه دشوار است اين كار و لهدّ الرجل : خوب چابك است اين مرد و لهدّ السحر: چه شديد است گرما و به اين معني هيچ گونه تصريفي تدارد و لام بر سرش براي تاكيد است و اسم بعدش فاعل است و نيز براي بيان كفايت استعمال مي شود ، چنانچه گويي : هذا رجلٌ هدّك من رجلٍ : اين مردي است كه ترا كفايت مي كند از هر مردي و به اين معني فقط چهارده صيغه ماضي استعمال مي شود و از جهت افراد و تثنيه و جمع و تذكير و تانيث طبق اسم سابق آورده مي شود و گاهي به صيغه مصدر مي آورند و در اين صورت مفرد است ف گر چه اسم سابق غير مفرد باشد .