در آخر فعل مستقبل و امر و نهي نون تأكيد آورند و مضموم كلام را به آن تأكيد نمايند و آن دو قسم است : ثقيلة و خفيفة ، ثقيلة مشدّد و مفتوح است ، مگر در چهار صيغه تثنيه و دو صيغه جمع مؤنث كه مكسور است و خفيفه ساكن است و در حال وقف جائز است قلب به الف شود ، ثقيله در هر چهارده صيغه آيد و خفيفه در چهار تثنيه و دو جمع مؤنث در نيايد و هر گاه يكي از اين دو در آخر پنج صيغه اي كه ضمير متصل ندارد ملحق شود ، آخر فعل مفتوح مي گردد و اگر فعل ناقص است لام الفعل حذف نمي شود و اگر حذف شده برمي گردد و در هفت صيغه نونهائي كه عوض رفع است ساقط مي گردد اگر ساقط نباشد و در دو صيغه جمع مذكر واو ضمير و در صيغه مفرد مؤنث حاضر ياء ضمير ساقط گردد ، مگر در فعل ناقص مفتوح العين و در دو صيغه جمع مؤنث الفي بعد از نون جمع زائد شود .
صيغه امر با نون ثقيله چنين است : لِيَطلُبَنَّ ليطلبانِّ ليطلبُنَّلتطلبَنَّ لتطلبانِّ ليطلبنانِّ اُطلبَنَّ اُطلبانِّ اُطلبُنَّ اُطلبِنَّ اُطلبانِّ اُطلبنانِّ لاَطلُبَنَّ لنطلبنَّ و با خفيفه چنين است : ليطلُبَنْ ليطلبُنْ لتطلبَنْ اُطلبَنْ اُطلبُنْ اُطلبِنْ لاَطلبَنْ لنطلبَنْ .
صيغه هاي مستقبل با نون ثقيله چنين است : لا يأكلَنَّ لا يأكلانِّ لا يأكلُنَّ لا تأكلَنَّ لا تأكلانِّ لا يأكلنانِّ لا تأكلَنَّ لا تأكلانِّ لا تأكُلُنَّ لا تأكلِنَّ لا تأكلانِّ لا تأكلنانِّ لا اكلَنَّ لا نأكلنَّ ئ با خفيفه چنين است : لا يأكلَنْ لا يأكلُنْ لا تأكلَنْ لا تأكلُنْ لا تأكلِنْ لا آكلَنْ لا نأكلنْ .
مثال از معتل الفاء : يَعِدَنَّ يعدانِّ يعدُنَّ تعدَنَّ تعدانِّ يعدنانّي تعدَنَّ تعدانِّ تعدُنَّ تعدِنَّ تعدانِّ تعدنانِّ اعدشنّش نعدنَّ .
مثال از معتل العين : يقولَنَّ يقولانِّ يقولُنَّ تقولنّ قولانّ يقلنانِّ تقولنّ تقولانّ تقولُنّ تقولِنّ تقولانب تقلنانّ اقولنّ نقولنّ .
مثال از معتل اللام مكسور العين : يرمِيَنَّ يرميانّ يرمُنَّ ترمينَّ ترميانِّ يرمينانّ ترمينّ ترميانّ ترمُنّ ترمِنّ ترميانّ ترمينانّ ارمينّ نرمينّ .
مثال از ناقص مضموم العين : يدعُوَنّ يدعوانّ يدعُنّ تدعونّ تدعوانّ يدعونانّ تدعونّ تدعوانّ تدعُنّ تدعِنّ تدعوانّ تدعونانّ ادعونّ ندعونّ .
مثال از ناقص مفتوح العين : يخشَيَنَّيخشيانّ يخشَوُنَّ تخشينَّتخشيانّ يخشينانِّ تخشينَّ تخشيانّ تخشونّ تخشيِنّ تخشيانّ تخشينانّ اخشينّ نخشينّ و در اين قسم از ناقص كه مفتوح العين است به خصوص واو ضمير از جمع مذكر و ياء ضمير از مفرد مؤنث حاضر ساقط نمي شود ، زيرا در هر فعلي غير از اين صورت ضمه در جمع مذكر دلالت بر واو و كسره در مفرد مؤنث حاضر دلالت بر ياء مي نمايد ، ولي در اين قسم پيش از واو و ياء فتحه است و چنانچه مشاهده شد اواخر صيغه هاي مستقبل و امر نهي با آمدن نون تأكيد يكسان مي شود و بر اين قياس است مزيد فيه و رباعي و نون تأكيد به ماضي و اسم ملحق نمي شود ، مگر در شعر به ندرت ديده شده .